Lisanne

15 juni 1989 — 31 augustus 2012

Lisanne Cfbd 2012 Alleen


ALS JE ME ZOEKT……..IK BEN IN DE WOLKEN

Lisanne is 9 keer mee geweest met FOK. Ze is 3 keer met FOK-1 meegegaan, 2 x met FOK-2 en 4 keer met FOK-3.


19095695_1469859663108983_6770994441101810706_o.jpg#asset:780


 

Andre, Kitty en Jeroen hebben een mooi bedank kaartje gemaakt voor iedereen die Lisanne mist:

achterkant.jpg#asset:779

 

Veronica heeft bij de uitvaart de volgende tekst uitgesproken:

Lieve Liesjuh,

Nu ik er over nadenk heb ik je ruim de helft van jouw leven gekend.
Tijdens de FOK kampen kruisten onze paden en was er direct een klik van herkenning:
Impulsief, chaotisch en volhardend.

In de loop der jaren zijn we erg met elkaar verbonden geraakt.

Ondanks het leeftijdsverschil was er vaak meer sprake van een gelijkwaardige vriendschap dan een relatie tussen een volwassene en kind.

Maar ook sprak ik vol trots over jou als mijn ‘lease dochter’, die ik af en toe mocht ‘lenen’ van André en Kitty.

We deelden veel interesses: feesten, dansen, motorrijden, paardrijden met andere woorden; genieten van het leven met een positieve instelling op volle kracht.

CF Beachdance is een product waar jij een hele grote stempel op hebt gedrukt.
We hebben de afgelopen 8 jaar veel mee gemaakt en ieder jaar weer met een tevreden gevoel terug gekeken naar een hele bijzondere CFBD. Ook iets om trots op te zijn. CF Beachdance zal nooit meer het zelfde zijn, maar jouw invloed zal altijd voelbaar blijven als we op het strand dansen.

Ondanks die gelijkwaardigheid had ik ook mijn momenten van bezorgdheid, die ik soms discreet met Kitty en Andre deelde, om jou zo op de beste manier de ruimte te geven om je ding te doen: LEVEN.

Want leven is iets wat jou altijd op het lijf was geschreven; de intensiteit waarmee jij alles wat op je pad kwam oppakte en beleefde heeft ook op mij diepe indruk gemaakt.

Ik heb veel bewondering hoe je altijd je best hebt gedaan om je CF geen obstakel te laten zijn om je doelen te behalen.

Dat er een slopende ziekte in je lichaam sluimerde probeerde je te negeren.
Helaas heeft CF toch gewonnen. Bizar en onwerkelijk.

Het is voor velen onvoorstelbaar dat je er fysiek niet meer bent; dat ik je niet meer kan bellen of mailen als ik weer eens dingen niet snap die met de computer te maken hebben. Of ergens niet kan inloggen.
Je bent en blijft in mijn systeem voor altijd.

Het gevoel van verslagenheid en intens verdriet overheerst alles in mij.

Mijn rationaliteit is even zoek want het doet zo’n pijn dat we je hebben moeten laten gaan.

Fly Free; Hoog in de lucht tussen de wolken.

Wolken zijn voor altijd met jou verbonden; ze zijn indrukwekkend
en imposant net zoals jij lieve Lisanne.

wolken-noorwegen-600x401.jpg

 

Roel heeft op het afscheid gesproken:

Lieve Lisanne,

Wat moet ik nu in een wereld zonder jou?

Helemaal zonder je hoeft het niet want je zit voor altijd in mijn hart!

Ik weet nog precies de dag dat ik je leerde kennen het was op fokkamp en onze brabantse accenten als 1 van de weinige op het kamp waren meteen de klik die ons later meer zou brengen.

Ik hoor het je nog zeggen: die Roel wat een praatjesmaker jij en Marloes waren voor mij onafscheidbaar.

En toch wist ik er tussen te komen, na jaren met elkaar op kamp te zijn geweest verliet jij onze groep Fok 2, jij mocht al naar de “grote” mensen. Ergens een Klein of Groot gemis maar ik gunde je dat.

Tot dat ik een jaar later zelf de overstap maakt naar fok 3, we werden gelukkig weer herenigd.

We bouwde in al die jaren een speciale band op die uitgroeide tot meer, van de lol die we samen beleefde op de kampen tot de uitstapjes die we later maakte.

Ik weet het nog goed toen ik je mee vroeg naar het concert van jan smit in de Maaspoort, jij wist niet hoe snel je ja moest zeggen om met ons mee te gaan. Mijn maatje en ik naar mijn grote held van die tijd en zoals hij al eens zong  “en we zongen samen, de mooiste liedjes” we konden ze zowat allemaal. We grapten nog samen over het feit dat jan naar mij of was het stiekem toch naar jou knipoogde?

Jij startte destijds als ik me niet vergis 8 jaar geleden de organisatie van CFBD dit deed je met alles wat je in je had na de eerste editie was ik al trots op je dit is in de jaren heen alleen maar meer geworden!

Onze band werd gedurende deze tijd alleen maar beter we kende maar 1 begrip en dat was Lang leven de lol! Dit hebben we dan ook altijd volgehouden. Over onze “relatie” kan ik heel duidelijke zijn! Vanwege onze ziekte was dit meer geworden dan Verliefdheid, het was houden van. Maar over dit probleem hebben we vaak een discussie gevoerd. Je ouders zagen me dan ook als ideale schoonzoon en zo heeft het al die tijd gevoeld. Lieve andré en kitty bedankt hiervoor! De warmte en gezelligheid die we altijd hebben beleefd samen gaan we zeker koesteren!

De laatste jaren is dit uitgegroeid tot een vriendschap die ook hele intieme momenten leerde kennen, iedereen zijn eigen mening daarover maar wij wisten wel beter!

4 jaar geleden hebben we Lisa moeten verliezen dit was en is nog steeds een moeilijk moment voor mij, 1 ding weet ik zeker jij bent nu bij haar en samen zullen jullie met mijn leven meekijken.

Een half jaar geleden werd het nummer dat we zo gaan horen live in de HMH gespeeld door “mijn”/ “ons” bandje Racoon. Tranen van verdriet rolde over onze wangen want niemand weet zo goed als ons hoe hard je moet vechten.  Opgeven kende je niet je werd zelfs een keer boos toen ik je vroeg van zou je ooit niet eens gewoon even willen opgeven, jij wist me als geen ander door te drammen dat opgeven geen optie IS!

Paar maanden geleden kwam het idee van een Lipdub ik werd gebeld of ik hier aan mee wilde werken en ik was meteen enthousiast. Heel veel hoef ik hierover niet te zeggen iedereen weet wel hoeveel impact dit op jou heeft gehad.

Tot dat ik 12 augustus te horen kreeg dat je ernstig ziek was opgenomen in het ziekenhuis. Ik voelde meteen dat dit serieus niet goed was. Je vader en moeder gaven me dan ook een seintje dat het deze keer erger was dan normaal. Ik wilde z.s.m. naar je toe dit gebeurde dan ook. Toen ik je in het ziekenhuis zag voelde het nog wel goed. Ik zag ergens een zieke maar strijd vaste meid iemand die klaar was voor een zwaar gevecht. Ondanks onze hechte vriendschap was inmiddels Paco verschenen jouw nieuwe vlam sterker nog een hunk. Want dat mag gezegd worden ook door mij als man/ jouw maatje. Ik wist meteen dat je in goede handen was al kende ik hem nog niet echt goed. Respect Paco dat je er in deze moeilijke periode zowat elk moment voor mijn meisje was! Paar dagen later kreeg ik een telefoontje van je ma dat het snel achteruit ging met je en dat ik misschien nog even langs moest komen, geen twijfel bij mij sterker nog ik zat al in de auto. Afscheid nemen kan ik niet vandaar dat ik op mijn manier jouw laatste beetje energie vroeg om een kleine tekening op papier te zetten. Mijn tattoo, mijn idee, maar jouw ontwerp in de hoop dat je hem ooit zelf mocht afmaken. Helaas zal het groene rondje er niet komen en zal er helaas een rood kruis worden gezet. Toch is dit een stukje van ons!

Lieve Lisanne helaas mocht het niet zo zijn en mag jij nu samen met Lisa over me waken!

Ik zal een van jouw laatste zinnen tegen mij nooit vergeten.

“Het is dat je niet in Den Bosch woont anders had ik het wel geweten”

Ik weet het nog steeds!

Ik hou van je Lies!

Ik zal je missen!

Racoon – Don’t give up the fight


20155996_1377724218984540_6820606505297423317_n.jpg#asset:781

 

Hans vertelde bij het afscheid:

Lieve Kitty, Andre, Jeroen, familie en vrienden.

Wat jullie allemaal wel weten ging Lisanne in de zomermaanden altijd een week op kamp met de Stichting Fibrosekinderen op Kamp, Stichting FOK waarvan ik een van de begeleiders en medeorganisatoren was.

Ze is in de periode 1996 t/m 2005 9 keer mee geweest.

9 maal een week, dat is in totaal 2 volle maanden of te wel, naar boven afgerond bijna 1% van haar hele leven.

Dat is best veel als je daar bij stil staat.

Andere vakanties werden er voor opzij gezet of verschoven want deze week was heilig.

Ze vond het dan ook wel heel erg leuk, die vakantieweek , altijd in de eerste week van augustus.

Lisanne was toen ook al een echt feestbeest, ach,….. dat hoef ik jullie niet uit te leggen… en liet echt geen gelegenheid voorbij gaan om volledig uit haar dak te kunnen gaan.

Maar het was niet de lol die de grootste aantrekkingskracht op haar had.

Het waren de hechte vriendschappen, de saamhorigheid en het onder lotgenoten zijn.

Op deze kampen was iedereen gelijk en had iedereen hetzelfde en was er dus niemand zielig of ziek en hoefde er vooral helemaal niets aan niemand uitgelegd te worden.

En dus was er volop de gelegenheid om een week lang volledig uit de band te springen, onbezorgd plezier te hebben en vooral heel veel en heel lang met elkaar te praten, kletsen, ouwehoeren tot diep in de nacht.

Het is inmiddels al weer 10 jaar geleden en sommige dingen vergeet je totaal en andere dingen staan je nog steeds voor ogen als de dag van gisteren.

Zo staat de allereerste keer dat ik Lisanne in 2002 bij ons kamp in Den Dolder zag binnenkomen,  me nog altijd bij.

Aan de hand van haar ouders kwam een klein, frêle meisje de hal binnen. Stil en een beetje timide (dacht ik!). Snel  schoof ze aan tafel, gaf iedereen netjes een zoen of een handje, vulde bij de begeleidend arts en fysio’s snel wat gegevens in.

Afijn, de andere kinderen kwamen binnen en deden hetzelfde  en ik had het eigenlijk nog niet eens zo snel in gaten maar in no time zaten de begeleiders alleen nog maar met ouders te praten die hun kind waren komen inleveren en waren de kinderen zelf in geen velden of wegen meer te bekennen.

Gaan we op zoek waar ze gebleven waren horen we in een van de kamers toch een gebulder van de lach.

Zit het grootste deel van de meiden, natuurlijk altijd weer de meiden op bed gezellig met elkaar te beppen alsof ze dagelijks met elkaar optrekken in plaats dat ze elkaar een jaar niet gezien of gesproken hadden. En een lol samen!

Weg was dat hele beeld dat ik had van een beetje verlegen bescheiden meisje. In deze kamer zat Lisanne als een stoer binkje met dat kenmerkende, een beetje hese  stemgeluid welke echter met het grootste gemak dat van de anderen overstemde en die het hoogste woord had. Een brok leven en energie!

Nu zult u zo langzamer hand denken, dat was allemaal best leuk maar gebeurde er eigenlijk iets, daar op die kampen ?

Jullie kunnen beter vragen wat er niet gebeurde.

Het liep van pretparken bezoeken ( we hebben ze allemaal wel een of meerdere malen bezocht), brandweerkazernes op een luchtmachtbasis, ballontochten, motortochten, een live optreden van Boom Chicago tot vliegen in een grote Chinook helikopter of scheuren op de Waal bij Arnhem in speedboten van de Marine, dikwijls echt helemaal te gek.

Opmerkelijk was, dat Lisanne het meest verzot was op de jaarlijkse motortocht op zondag met soms wel 70 tot 100 motorrijders, veel meer dan wij als deelnemers aan het kamp hadden. Lisanne maakte er steeds een sport van om op zoveel mogelijk verschillende motoren mee te rijden. “Echt vet”, vond ze dat in 2005 nog toen “echt vet” als uitdrukking net in de mode kwam.

Ach, en toch wel een van de hoogtepunten van al die jaren was, toen  Lisanne in 2003 met een soort rastakapsel kwam  met allemaal ingevlochten linten van een soort wol in felle kleuren.

Nu had Lisanne van nature altijd al mooi haar maar  met al dat wol erbij werd het volume gelijk 2 keer zoveel en 10 keer zo kleurrijk. Ze werd door iedereen liefdevol als ”ons bolletje wol” aangeduid dat jaar en alle motorrijders wilden met haar op de foto. Ze zag er spectaculair en gedurfd uit, een plaatje!

Gezelligheid, dat was waar het bij Lisanne zeker om draaide.

De groeps- en kamerindeling was dan ook voor haar heel erg belangrijk en ze had daar graag zelf een stem in.

Hele hechte vriendschappen voor het leven ontstonden er op de kampen en sommige hecht tot in de dood.

Zo begon de eerste dag van een kamp in 2004 op zaterdag eerst met de begrafenis van Simone, een goed vriendinnetje van Lisanne en ons allen en leeftijdgenootje van Lisanne.

Bijna iedereen, deelnemers en begeleiders is bij de begrafenis die zaterdag aanwezig geweest en meldde zich na afloop “doodleuk tussen aanhalingstekens ” in Den Dolder om toch met het nieuwe kamp te beginnen.

Ik herinner mij nog goed dat dit overlijden van “een van de hunnen” een grote en heftige impact op alle kinderen heeft gehad maar toch verliep die week ogenschijnlijk als vanouds tot  het einde van de week op vrijdag bij de afsluitende bonte avond, waar altijd veel gezongen werd door leiding en kinderen opeens de een na de ander spontaan in huilen uitbarstte, de zaal razend snel leegliep en iedereen liggend op het terras of op het gras elkaar die ene ster aan de hemel die Simone moest zijn begon aan te wijzen. En wie had er na afloop weer het hoogste woord? Haar naam begint met een L.

Maar zeker is dat het verlies van Simone een diepe indruk op haar achter gelaten heeft.

In die tijd was Lisanne tijdens en ook tussen de kampen in innig bevriend o.a. via MSN met Lisa en Eline, de laatste samen met Veronica en Lisanne een van de initiatiefneemster van CF Beach Dance.

Allebei schatjes maar allebei zijn ook al snel een paar jaar later overleden. Zo zag ik toen ik dit schreef dat van de 17 jongeren die in 2004 mee zijn geweest er inmiddels 6 overleden zijn en Lisanne is nu de 7e. Dat is bijna de helft.

Waarom vertel ik dit laatste nu allemaal. Vertel nog eens iets leuks.

Lisanne zou het zeker niet op prijs stellen als ik hier vandaag met een treurig verhaal zou komen ( en ze zou het me ook op een nette maar overduidelijke manier laten weten ook)

Maar wat ik van al die jaren als begeleider en dus ook als toekijker bij de kampen geleerd heb, is dat, wat ik aan het begin ”kinderen tussen aanhalingstekens” noemde, (de gemiddelde leeftijd was 13 tot 16 jaar) absoluut geen kinderen meer waren en stuk voor stuk, vooral de meiden, al heel erg volwassen en wijs waren voor hun leeftijd en waar ik, ook ik al was ik veel ouder, wat van heb kunnen leren.

Respect, groot respect is het woord wat het beste omschrijft wat ik voor Lisanne heb.

Hoe zij met haar ziekte, verlies van vrienden en vriendinnen en alle verdere tegenslagen omging en toch volop van elke minuut van haar leven wist te genieten, petje af, bravo, diepe buiging.

Lisanne was klein van postuur maar groot van formaat.

Respect voor de Lisanne die zo graag wilde leven, dapper vocht tot het allerlaatste moment en onterecht en onrechtvaardig heeft verloren van een te sterke tegenstander.

Ik weet, het zijn uiteindelijk allemaal geen woorden waaruit echt veel troost uit te putten valt maar het zijn zo vlak na haar overlijden de dingen die in me op komen.

Ik denk dat het goed is dat er tijd zit tussen overlijden en crematie, zodat een ieder en dus ook ik, de gelegenheid heeft om het verlies te accepteren en om het een plaats te geven en om te beseffen waar het vandaag wezenlijk omgaat.

Namelijk niet blijven steken, hoe moeilijk ook alleen maar in verdriet maar om in liefde om te kijken naar een heftig maar ook onnoemelijk mooi leven, weliswaar met pieken en dalen maar wel een leven waarvan Lisanne, mooie Lisanne geen minuut onbenut of niet genoten aan haar lieve neusje voorbij heeft laten gaan! Naar een pracht dochter van haar ouders en familie, naar een onvergetelijke ervaring en vriendin voor al haar vrienden en vriendinnen.

Met liefde zullen wij naar boven naar de wolken turen en zoeken en met liefde zullen wij omkijken!

lisannepapegaai-600x899.jpg#asset:782